Człowiek jak roślina,
Jego egzystencja zależna od reszty,
Miłość wodą potrzebną do życia,
Która leczy rany zadane przez los.
Promieniem słońca słowo "KOCHAM",
Tlenem nadzieja utrzymująca przy życiu,
Odpowiedni ludzie glebą żyzną,
A jednostka ludzka - plonem urodzajnym.
I okresy życia, jak pory roku,
Wiosną - narodziny, liść piękny i młody,
Latem - lata młodzieńcze, zielony, miły dla oczu,
Jesienią - dojrzewaj, opada, staje się piękny,
Lecz nagle usycha.
Zima go chowa pod mroźną pierzyną,
Jak ziemia okrywa ostatnie pudełko,
Lecz wiosną znów wraca do życia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Serdecznie zapraszam do komentowania, nawet jeśli ma być to krytyka. Każdą wskazówkę, poprawkę biorę sobie do serca, co pozwala być co raz lepszą w tym, czym się zajmuję. Ty także możesz mi pomóc.