"Umieram po cichu"

Nigdy nie twierdziłam, że jestem cudem.

Nigdy nie mówiłam, że wszyscy mnie lubią.

Nigdy nie powiedziałam, że jestem kochana.

Zawsze wszystko ukrywałam,

Smutki, radości, śmiech i łzy.

Tutaj, na Ziemi, nie ma szans na to.

Ale gdzieś tam na dnie serca

Leży świat – pełen dobra i miłości.

Tylko tam mam przyjaciół,

Tylko tam ktoś mnie kocha,

Tylko tam nie boję się żyć.

Nie liczę już tutaj na cokolwiek dobrego,

Zostanie mi tylko puste mieszkanie

I kot leżący na łóżku.

Samotność – to lubię, do czasu,

Aż zostaję sama, mój problem i ja,

I proszę o pomoc przyjaciół,

Ale każdy ma ważniejsze sprawy.

I to jest najgorsze,

Ja, sam na sam i me zmartwienie.

Wtedy tylko pytanie do Boga:

„Gdzie to szczęście w świecie zgubiłam?”

Kiedyś szczupła, długowłosa,

Pełna życia i czułości.

Teraz jestem nocą listopadową,

Królową własnych łez, niebem pełnym deszczu.

Nie mam nikogo, wszystko zniknęło.

Oglądam zdjęcia i nie dowierzam,

Kilka lat, a tyle zmian.

Już nie jestem tą samą osobą,

Nie jestem serdeczna – jestem zimną suką,

Nie jestem ofiarą – jestem wilkiem, który potrafi się bronić,

Nie jestem towarzyszką – jestem białym tulipanem wśród róż,

Nie jestem już histeryczką – jestem spokojnym strumieniem,

Nie jestem już tak wrażliwa – mam serce jak kamień.

A wszystko się zmienia gdy zostaję sama.

Chcę znów być dzieckiem,

Chcę kochać bezwarunkowo,

Chcę kogoś kto będzie przy mnie,

Chcę móc czynić cuda,

Ale moja magia jakby umarła…